Afgelopen zaterdag was het weer intervisie. Intervisie is de plek om met gewaardeerde collega’s casuïstiek te bespreken en vooral ook je eigen functioneren.
We gaan echt ‘met de billen bloot’. Niet altijd even prettig maar oh zo belangrijk! 😉
Geen mens is hetzelfde en ook geen therapietraject. Zo’n persoonlijk proces kan grillig verlopen. Op het ene moment is er inzicht en openheid, op een ander moment gaat alles op slot en lijkt progressie ver weg. Dat doet iets. Het kan je als therapeut aan het twijfelen brengen. Doe ik het wel goed? Is er iets in mij waardoor het stagneert?
Ik vertel in intervisie over een cliënt met vroegkinderlijk trauma. Een vrouw die haar hele jeugd in onveiligheid heeft doorgebracht; die geestelijk en lichamelijk is mishandelt en langdurig seksueel is misbruikt.
Daar zit ik dan en twijfel aan mezelf omdat er na 15 sessies een soort stilstand lijkt te zijn. Er is een vertrouwensband ontstaan, veel is verteld en in kaart gebracht. Cliënte weet het rationeel allemaal, heeft inzicht, ze is zeer gemotiveerd, werkt hard in therapie. Er komt alleen (nog steeds) geen gevoel bij. Als een oorlogsreporter vertelt ze over de meest afschuwelijke situaties. Hoe dingen werden verdraaid, hoe ze altijd het zwarte schaap was. Hoe niemand haar geloofde.
Herkenbaar voor mijn collega’s, zo blijkt. Allemaal weten we dat jarenlange traumatisering niet in een paar sessies verwerkt kan worden. Hoe dan?
En toch is daar die zelftwijfel…
De aap komt uit de mouw: ik voel me haast schuldig dat het niet sneller gaat omdat cliënte nauwelijks vergoeding krijgt voor deze therapie. Ze heeft er desondanks voor gekozen en kan het prima betalen. Maar toch… Het gaat om het feit dat iemand, die zoveel leed heeft ervaren, er nu ook nog voor moet betalen om ervan te herstellen. Hoe vaak heb ik dat niet al gedacht en wat is het oneerlijk! Onbewust blijk ik mij hier verantwoordelijk voor te voelen en dat legt druk op zowel haar als mij.
Een waardevol inzicht. Het zijn mistanden in onze maatschappij waar zowel cliënte als ik geen invloed op hebben.
Een waardevol inzicht wat helpt om dit los te laten en de energie weer vrij te maken voor waar het werkelijk over gaat: vertrouwen in het herstelproces van cliënte, vertrouwen in haar en vertrouwen in mezelf.
Het therapeutisch proces is vallen en opstaan. Daarom werk ik niet met protocollen.
Soms is stilstand nodig om vervolgens weer een stap te kunnen zetten. Belangrijk is dat hier alle ruimte voor is. Zo gaat het in het leven, bij de mensen waar ik mee werk en bij mijzelf dus ook.